فردی در هنگام بازدید از یک بیمارستان روانى ، از روان‌ پزشک پرسید شما چطور می‌فهمید که یک بیمار روانى به بسترى شدن در بیمارستان نیاز دارد یا نه؟ روان‌پزشک گفت: ما وان حمام را پر از آب می‌کنیم و یک قاشق چایخورى، یک فنجان و یک سطل جلوى بیمار می‌گذاریم و از او می‌خواهیم که وان را خالى کند. فرد گفت: آهان! فهمیدم. آدم عادى باید سطل را بردارد چون بزرگ‌ تر است. روان‌پزشک گفت: نه! آدم عادى درپوش زیر آب وان را بر می‌دارد... و به فرد گفت : شما می‌خواهید تختتان کنار پنجره باشد؟ نتیجه گیری : 1. راه حل همیشه در گزینه های پیشنهادی نیست. 2. در حل مشکل و در هنگام تصمیم گیری هدفمان یادمان نرود . در حکایت فوق هدف خالی کردن آب وان است نه استفاده از ابزار پیشنهادی. 3. همه راه حل ها همیشه در تیر رس نگاه نیست.

نظرات شما عزیزان: